Aktualności Kobieta w Biznesie

Poeci o kobietach…

30 grudnia, 2014 0 komentarzy

Oscar Wilde

Mężczyźni pragną zaw­sze być pier­wszą miłością ko­biety. Ko­biety zaw­sze pragną być os­tatnim ro­man­sem mężczyzny.

Oscar Wilde

Jeżeli chcesz wie­dzieć, co ma na myśli ko­bieta, nie słuchaj te­go co mówi – pat­rz na nią.

Paulo Coelho » Jedenaście minut

[…] po raz pier­wszy od wielu miesięcy ktoś pat­rzył na nią nie jak na przed­miot, nie jak na piękną ko­bietę, lecz w sposób nieu­chwyt­ny, jak­by prze­nikał na wskroś jej duszę, jej strach, jej kruchość, jej niez­dolność do wal­ki ze światem, nad którym po­zor­nie do­mino­wała, choć tak nap­rawdę nicze­go o nim nie wiedziała.

Joseph Conrad

Być ko­bietą to strasznie trud­ne zajęcie, bo po­lega głównie na za­dawa­niu się z mężczyznami.

Jonathan Carroll » Całując ul

Wiesz, jak można się prze­konać, czy ko­bieta jest nap­rawdę piękna? Przyj­rzyj się jej ra­no, za­raz po prze­budze­niu. Bez ma­kijażu, bez wy­myślnej fry­zury, jak ją Pan Bóg stworzył. Jeżeli jest nap­rawdę piękna, to i wte­dy będzie.

Julian Tuwim

Mężczyz­na po­zos­ta­je zaz­wyczaj bar­dzo długo pod wrażeniem, ja­kie zro­bił na kobiecie.

William Wharton

W ogóle nie wy­daje się sta­ra. Ma zmar­szczki śmie­cho­we na po­liczkach i koło oczu. Kiedy raz się widziało ta­kie zmar­szczki na twarzy ko­biety, twarze młodych dziew­czyn wyglądają jak pus­te ma­py, nie od­kry­te te­reny, cze­kające, aż coś się zdarzy.

William Shakespeare (Szekspir)

Jak się ko­bieta up­rze to diabła przegada.

Lew Tołstoj

Słyszałam, że ko­biety pot­ra­fią kochać mężczyzn na­wet za ich wady.

Éric-Emmanuel Schmitt » Małe zbrodnie małżeńskie

Proszę mi od­po­wie­dzieć: ja­kim jest pa­ni ty­pem ko­biety? Zim­na, nieśmiała, umiar­ko­wana, za­bawo­wa, roz­pus­tna? Chcę wie­dzieć, czy mam na­legać czy nie, czy rzu­cić się na pa­nią — na co mam wielką ochotę — czy raczej zacho­wać dys­tans. Słowem, ja­kim jest pa­ni ty­pem ko­biety, znaczy: Czy jest pa­ni go­towa iść do łóżka już pier­wsze­go wieczoru?

Stephen King

By­wało, iż zdarzał się dzień, po­nury, sza­ry (al­bo słoneczny), kiedy do­padała ją tęskno­ta tak żrąca, że czuła się pus­ta, już wca­le nie ko­bieta, ale suche drze­wo, w którym świszcze zim­ny lis­to­pado­wy wicher. Tak właśnie czuła się te­raz, jak­by się na niego wydzierała, jak­by wydzierała go do do­mu, aż ją głowa roz­bo­lała od myśli o tych wszys­tkich przyszłych la­tach i zaczęła się zas­ta­nawiać, na co ko­mu miłość, sko­ro do te­go pro­wadzi, sko­ro można się tak czuć choćby przez dziesięć se­kund.