Kobieta w Biznesie

O STRACHU PRZECHODZĄCYM Z POKOLENIA NA POKOLENIE. CZY WSZYSTKO, CZEGO SIĘ BOIMY „JEST NASZE”?

12 czerwca, 2013 0 komentarzy

CHWILA REFLEKSJI

Pewna osoba opowiadała mi, że pamięta – kiedy była dzieckiem – jej mama nieraz ze strachem wypatrywała powrotu ojca z pracy. I pamięta to napięcie i lęk w mamie, gdy tata się spóźniał – a spóźniał się często.  Lęk mamy i późne powroty taty to coś, co utkwiło jej w pamięci, jako bezsensowne zamartwianie się, że „coś się stało”, gdy w rzeczywistości nigdy nic się nie działo – tata po prostu albo się z kimś zagadał, albo wstąpił jeszcze do garażu i czas mu się zatrzymał, gdy zaczął reperować sprzęgło, albo okazało się, że kolega z pracy ma imieniny i trzeba to oblać…

Nieuzasadniony lęk jej mamy, który ją bardzo często irytował, skojarzył jej się z opowieściami babci (mamy mamy), która w czasie wojny wypatrywała przez okno wieczorami z ogromnym lękiem powrotu swojego brata. I któregoś razu tego powrotu się nie doczekała, czekała potem latami dzień w dzień, ze łzami w oczach patrząc w okno, tracąc każdego dnia nadzieję na jego powrót. Autorka tych opowieści powiedziała „Zdałam sobie sprawę, że moja mama nosi w sobie lęk swojej matki, który był w stu procentach uzasadniony, ogromy i traumatyczny – i przenosi ten lęk na swoje życie, gdzie uzasadnienie dla odczuwania tak dużego strachu trudno jest już znaleźć.

ROZUMIENIE NAS WYZWALA

Samo zrozumienie otaczających zjawisk jest dla nas wyzwalające, leczące i otwierające na dalsze poznanie. Gdy rozumiemy przyczyny i skutki, nabieramy większego spokoju i akceptacji dla nas samych i otaczającej nas rzeczywistości. Akceptacja siebie samego i otoczenia, w którym funkcjonujemy to podstawowy warunek naszego otwarcia na samorozwój.

Rozumienie skąd biorą się lęki, co kieruje czynami zarówno naszymi, jak i otaczających nas ludzi, wyzwala nas z obwiniania świata za nasze porażki, z uczucia niechęci i daje siłę do przerwania spirali pokoleniowej.

Gdy rozumiemy zjawiska przechodzenia strachu z pokolenia na pokolenie, łatwiej jest nam akceptować dziwactwa własne i innych. Akceptować, to nie znaczy nie pracować nad nimi, zwłaszcza, jeżeli utrudniają nam lub innym życie. Jednak wychodzę z założenia, że akceptacja jest pierwszym krokiem do możliwości pracy nad sobą i naszymi „destruktorami”.

A INNI MÓWIĄ: IM WIĘCEJ WIEM TYM BARDZIEJ SIĘ BOJĘ

Wiedza bez rozumienia często nie przynosi ukojenia, a tylko jeszcze większy ból i rozczarowanie. I może, dlatego aby zdobywać wiedzę, potrzebna jest mądrość, umiejętność refleksji i widzenia zjawisk przyczyn i skutków. Rozumienie siebie i innych zdobywamy między innymi rozmawiając z otaczającymi nas ludźmi, z bliskimi z naszej rodziny, gdy poznajemy ich historie i wsłuchujemy się w ich opowieści bez ich oceniania. Gdy po prostu tylko słuchamy i wkładamy w słuchanie nasze zadziwienie, słuchamy chcąc wejść w świat tej osoby, mając w sobie empatię i wrażliwość.

GDY ROZUMIEM, WIDZĘ GŁĘBIEJ – widzę nie tylko człowieka, ale także jego powiązania ze światem.

Swietłana Aleksijewicz w swojej książce opisuje wyznania kobiet, które walczyły na foncie w czasie II Wojny Światowej, jako żołnierze pierwszej linii, jako zwiadowczynie, jako dywersantki, zabijając i same ginąc. Opisuje wrażliwość i empatię kobiet, które ból tych dni widzą nie tylko, jako odczuwalny przez człowieka, ale przez każde stworzenie na Ziemi.

„Kiedy mówią kobiety, nie ma albo prawie nie ma tego, o czym zwykle czytamy i słuchamy: jak jedni ludzie po bohatersku zabijali innych i zwyciężali. Albo przegrywali. Jaki mieli sprzęt, jakich generałów. Kobiety opowiadają inaczej i o czym innym. „Kobieca” wojna ma swoje własne barwy, zapachy, własne oświetlenie i przestrzeń uczuć. Własne słowa. Nie ma tam bohaterów i niesamowitych wyczynów, są po prostu ludzie, zajęci swoimi ludzkimi-nieludzkimi sprawami. I cierpią tam nie tylko ludzie, ale także ziemia, ptaki, drzewa. Wszyscy, którzy żyją razem z nami na tym świecie.”

Swietłana Aleksijewicz „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”

PYTANIA DO PRZEMYŚLENIA:

Czego się boisz w swoim życiu?

Jakie mogą być tego powody? Czy nosisz w sobie lęki swoich przodków, jak sądzisz – czego mogą one dotyczyć?

Autor: Dorota Jaślan